Η Κιζα Γκοταμι γεννησε ενα γιο που πεθανε. Μεσα στη θλιψη της μετεφερε το νεκρο παιδι της σε ολους τους γειτονες ζητωντας να της δωσουν καποιο φαρμακο, κι εκεινοι ελεγαν:<<Εχασε τα λογικα της. Το παιδι ειναι νεκρο.>>
Συνεχιζοντας συναντησε εναν ανδρα που ανταποκριθηκε στο αιτημα της και της ειπε:<< Δεν μπορω να σου δωσω γιατρικο για το παιδι σου αλλα ξερω καποιον που μπορει..>>
Το κοριτσι του ειπε<< Σε παρακαλω πες μου, ποιος ειναι>>; Κι εκεινος απαντησε <<Πηγαινε στον Βουδα>>
Η Κιζα Γκοταμι πηγε στον Βουδα και του ειπε<< Κυριε και Διδασκαλε, δωσε μου το γιατρικο που θα κανει καλα το αγορι μου>>
Ο Βουδας αποκριθηκε << Θελω μια χουφτα σπορους σιναπιου>> Και οταν το κοριτσι υποσχεθηκε να τους φερει, ο Βουδας ειπε<< Οι σποροι πρεπει να προερχονται απο ενα σπιτι στο οποιο δεν πρεπει να εχει πεθανει παιδι, συζυγος, γονιος, η φιλος>>
Η δυστυχη Κιζα Γκοταμι πηγαινε απο σπιτι σε σπιτι και οι ανθρωποι της ελεγαν με λυπηση<< Να, παρε σπορους σιναπιου>> Οταν ομως εκεινη ρωτουσε << Μηπως εχει πεθανει καποιος γιος η κορη η μανα η πατερας στην οικογενεια>> της απαντουσαν<< Αλοιμονο, οι ζωντανοι ειναι λιγοι ενω οι νεκροι πολλοι. Μη μας θυμιζεις τη βαθεια μας λυπη>>Και δεν υπηρχε σπιτι που να μην ειχε πεθανει καποιο αγαπητο προσωπο.
Η Κιζα Γκοταμι, κατακοπη κι απελπισμενη , καθησε πλαι στον δρομο, βλεποντας τα φωτα της πολης που τρεμοσβηναν. Το σκοταδι της νυχτας βασιλευε παντου. Σκεφτοταν τη μοιρα των ανθρωπων που οι ζωες τους εσβησαν και ειχαν χαθει, και ελεγε στον εαυτο της:<< Ποσο εγωιστρια ειμαιστη θλιψη μου. Ο θανατος ειναι κοινος σε ολους. Κι ομως,σε αυτη την κοιλαδα της δυστυχιας υπαρχει ενα μονοπατι που οδηγει στην αθανασια εκεινον που εχει διωξει τον εγωισμο του>>
Αφηνοντας κατα μερος την εγωιστικη αγαπη για το παιδι της, η Κιζα Γκοταμι εθαψε το νεκρο κορμι στο δασος. Επιστρεφοντας στον Βουδα αφιερωθηκε σε αυτον.
Ο Βουδας ειπε:
<< Η ζωη των θνητων αυτου του κοσμου ειναι ταραγμενη, συντομη και γεματη πονο. Γιατι δεν υπαρχει τροπος να αποφυγουν τον θανατο αυτοι που γεννιουνται. Οταν φτανουν σε μεγαλη ηλικια συναντουν τον θανατο. Αυτη ειναι η φυση των ζωντανων πλασματων. Οπως τα ωριμα φρουτα κινδυνευουν να πεσουν, ετσι και οι θνητοι , απαξ και γεννηθουν, διατρεχουν παντα τον κινδυνο του θανατου.Οπως ολα τα πηλινα δοχεια που κατασκευαζει ο αγγειοπλαστης καταληγουν στο σπασιμο, ετσι συμβαινει και με την ζωη των θνητων. Τοσο οι νεοι οσο και οι ωριμοι, τοσο οι αφρονες οσο και οι σοφοι, ολοι υποκεινται στη δυναμη του θανατου. Εκεινοι που νικωνται απο τον θανατο, φευγουν απο την ζωη και ο πατερας δεν εχει τη δυναμη σωσει τον γιο του, ουτε ενας αλλος τους συγγενεις του.Ετσι ο κοσμος θλιβεται απο τον θανατο και τον χαμο, αλλα ο σοφος δεν λυπαται, γιατι γνωριζει πως λειτουργει ο κοσμος. Οπως και να φανταζεται κανεις το τελος, συχνα η πραγματικοτητα ειναι διαφορετικη και αυτο φερνει την απογοητευση.Βλεπετε, ετσι λειτουργει ο κοσμος. Δεν θα βρει κανεις την ειρηνη του νου με τη θλιψη ουτε με τους θρηνους, αλλα αντιθετα ο πονος του θα μεγαλωνει και το σωμα του θα υποφερει. Θα αρρωσταινει και θα χλωμιαζει και παρολα αυτα οι νεκροι δεν θα σωζονται απο τους θρηνους του.
Οι ανθρωποι πεθαινουν και η μετα τον θανατο μοιρα τους ειναι αναλογη με τις πραξεις τους.
Ακομα κι αν καποιος ζησει εκατο η και περισσοτερα χρονια, θα χωριστει στο τελος απο τους συγγενεις του αφηνοντας τη ζωη αυτου του κοσμου.Εκεινος που αναζητα την ειρηνη πρεπει να βγαζει απο μεσα του το βελος του θρηνου, της λυπης, και του παραπονου. Εκεινος που εχει βγαλει απο μεσα του το βελος αυτο θα αποκτησει την ειρηνη του νου, εκεινος που εχει ξεπερασει τις θλιψεις θα απελευθερωθει απο αυτες και θα ειναι ευλογημενος.>>.
Αποσπασμα απο το βιβλιο η Διδασκαλια του Βουδα..
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου