Πέμπτη 29 Αυγούστου 2013

Ο ΣΠΟΡΟΣ ΤΟΥ ΣΙΝΑΠΙΟΥ




Η   Κιζα  Γκοταμι γεννησε ενα  γιο που πεθανε. Μεσα  στη θλιψη της  μετεφερε το  νεκρο παιδι της  σε ολους  τους  γειτονες  ζητωντας  να της δωσουν καποιο  φαρμακο,  κι εκεινοι  ελεγαν:<<Εχασε  τα λογικα της. Το  παιδι  ειναι νεκρο.>>
Συνεχιζοντας  συναντησε εναν ανδρα  που  ανταποκριθηκε στο αιτημα της και της  ειπε:<< Δεν  μπορω να σου δωσω γιατρικο για το παιδι σου αλλα ξερω καποιον που  μπορει..>>
Το  κοριτσι του  ειπε<<  Σε  παρακαλω  πες  μου,    ποιος ειναι>>; Κι  εκεινος  απαντησε <<Πηγαινε  στον   Βουδα>>
Η  Κιζα  Γκοταμι  πηγε  στον Βουδα  και του ειπε<<  Κυριε   και Διδασκαλε, δωσε μου το γιατρικο που θα  κανει καλα το  αγορι μου>>
Ο  Βουδας   αποκριθηκε << Θελω  μια χουφτα  σπορους  σιναπιου>> Και  οταν το κοριτσι  υποσχεθηκε να τους φερει, ο  Βουδας  ειπε<< Οι  σποροι πρεπει  να προερχονται απο ενα σπιτι  στο οποιο   δεν πρεπει να εχει πεθανει παιδι, συζυγος, γονιος, η φιλος>>
Η   δυστυχη  Κιζα   Γκοταμι  πηγαινε  απο σπιτι σε σπιτι και  οι ανθρωποι  της  ελεγαν  με λυπηση<< Να, παρε  σπορους  σιναπιου>>  Οταν ομως  εκεινη ρωτουσε  << Μηπως  εχει πεθανει καποιος  γιος η κορη η μανα  η πατερας στην οικογενεια>> της απαντουσαν<< Αλοιμονο, οι ζωντανοι ειναι λιγοι ενω οι νεκροι  πολλοι. Μη μας θυμιζεις  τη βαθεια μας  λυπη>>Και  δεν υπηρχε  σπιτι που να μην ειχε πεθανει καποιο  αγαπητο προσωπο.
Η  Κιζα  Γκοταμι, κατακοπη  κι απελπισμενη , καθησε  πλαι στον δρομο, βλεποντας  τα φωτα της πολης που τρεμοσβηναν.  Το  σκοταδι της νυχτας βασιλευε  παντου. Σκεφτοταν  τη  μοιρα των ανθρωπων  που οι ζωες  τους εσβησαν και ειχαν χαθει, και ελεγε στον εαυτο της:<< Ποσο εγωιστρια  ειμαιστη θλιψη μου. Ο θανατος  ειναι κοινος  σε ολους. Κι ομως,σε αυτη την  κοιλαδα  της δυστυχιας υπαρχει ενα μονοπατι  που οδηγει στην αθανασια   εκεινον  που εχει διωξει τον εγωισμο του>>
Αφηνοντας κατα μερος  την εγωιστικη  αγαπη για το παιδι της, η Κιζα  Γκοταμι εθαψε  το νεκρο κορμι  στο δασος. Επιστρεφοντας στον Βουδα  αφιερωθηκε  σε αυτον.
Ο  Βουδας ειπε:
<<  Η  ζωη  των θνητων αυτου  του  κοσμου  ειναι  ταραγμενη, συντομη και γεματη πονο. Γιατι δεν υπαρχει  τροπος να αποφυγουν  τον θανατο  αυτοι που γεννιουνται. Οταν  φτανουν  σε μεγαλη ηλικια  συναντουν τον  θανατο. Αυτη  ειναι η φυση των ζωντανων  πλασματων. Οπως τα ωριμα φρουτα  κινδυνευουν  να πεσουν,  ετσι και οι θνητοι , απαξ  και γεννηθουν, διατρεχουν παντα τον κινδυνο του θανατου.Οπως  ολα τα πηλινα δοχεια που κατασκευαζει ο  αγγειοπλαστης καταληγουν  στο  σπασιμο, ετσι συμβαινει  και με την ζωη των θνητων. Τοσο  οι  νεοι οσο και  οι  ωριμοι, τοσο οι αφρονες  οσο και οι σοφοι, ολοι   υποκεινται στη δυναμη του θανατου. Εκεινοι  που νικωνται  απο τον θανατο, φευγουν   απο την ζωη και  ο πατερας δεν εχει τη δυναμη σωσει τον γιο του, ουτε ενας αλλος  τους συγγενεις του.Ετσι ο  κοσμος   θλιβεται  απο τον θανατο και τον χαμο, αλλα ο σοφος  δεν λυπαται, γιατι γνωριζει πως λειτουργει ο κοσμος. Οπως και να φανταζεται κανεις  το τελος, συχνα η πραγματικοτητα   ειναι  διαφορετικη   και αυτο φερνει  την    απογοητευση.Βλεπετε,  ετσι λειτουργει  ο κοσμος. Δεν θα βρει κανεις  την ειρηνη  του νου  με τη  θλιψη ουτε   με τους θρηνους, αλλα αντιθετα  ο πονος του  θα μεγαλωνει  και το σωμα του  θα υποφερει. Θα  αρρωσταινει και θα χλωμιαζει και παρολα  αυτα  οι νεκροι  δεν θα σωζονται  απο τους  θρηνους  του.
Οι ανθρωποι  πεθαινουν και η μετα τον θανατο  μοιρα τους  ειναι  αναλογη με τις πραξεις  τους.
Ακομα κι αν καποιος  ζησει  εκατο  η και περισσοτερα  χρονια, θα χωριστει  στο τελος  απο τους συγγενεις του αφηνοντας  τη ζωη αυτου  του κοσμου.Εκεινος που αναζητα την ειρηνη  πρεπει να βγαζει απο μεσα του το βελος του θρηνου, της λυπης, και του παραπονου. Εκεινος  που εχει βγαλει απο μεσα του το βελος αυτο  θα αποκτησει  την ειρηνη  του νου, εκεινος  που εχει ξεπερασει  τις θλιψεις  θα απελευθερωθει απο αυτες και θα ειναι ευλογημενος.>>.

Αποσπασμα  απο το βιβλιο  η Διδασκαλια  του Βουδα..

Παρασκευή 16 Αυγούστου 2013

ΜΑΓΟΙ, ΠΟΛΕΜΙΣΤΕΣ ΚΑΙ ΑΝΘΡΩΠΟΙ ΤΗΣ ΓΝΩΣΗΣ




Oταν   ενας πολεμιστης  αντιμετωπιζει το απυθμενο,
ειτε  αστειευεται  μαζι του, ειτε το παιρνει στα σοβαρα
και  καταστρεφεται απο αυτο.
Δον    Χουαν


Ο  αντικειμενικος   στοχος  της  μυστικης  αυτης  παραδοσης  των  Τολτεκων συμφωνα με τον Καστανεντα   ειναι η  αποδραση απο το  ζωντανο κοσμο. Να  φυγεις  δηλαδη με οτι  εισαι, αλλα με τιποτα  παραπανω απο αυτο που  εισαι:  Αυτο  συμαινει, να μην  παρεις  τιποτα και να μην αφησεις τιποτα.. Ο  Δον  Χουαν  εφυγε  τελειως απο αυτον τον κοσμο.  Ο  Δον Χουαν  δεν πεθανε  γιατι  οι  Τολτεκοι δεν πεθαινουν. Οταν  οι μαγοι  μαθαινουν να ονειρευονται, συνδεουν  τελεια τα δυο πεδια   της προσοχης τους- αυτο  του Τοναλ  και αυτο του Ναγουαλ- και παυουν να ειναι συγκεκριμενα , ακαμπτα οντα.
Δεν  ειναι στα αληθεια << εδω>>.Η  ιδεα οτι  ο ανθρωπος  ειναι  ελευθερος, ειναι  μια γελοια παραισθηση.  Ειμαστε  δεσμευμενοι  απο τον κοσμο. Πρεπει  να υπαρχει  κατι  παραπανω  απο ενα απλο περασμα μας  στη Γη, κατι παραπανω απο το φαι,  τα παρτι, τη  δουλεια και την αναπαραγωγη.
Η τεχνη των μαγων  σαν τον Δον Χουαν συνισταται  στο να σε ωθησει σε μια υστατη εξερευνηση και να καταστρεψει  ολοκληρωτικα   την προκαταληψη της αντιληψης.
Ο  αντικειμενικος  σκοπος  του  πολεμιστη  ειναι να περασει συνειδητα το  ενεργειακο του σωμα  στην  << αλλη οχθη>>, στο  <<επεκεινα>> μεσα απο την <<  Αριστερη Πλευρα του  Συμπαντος.>>
Πρεπει  να προσπαθησεις να ερθεις  οσο πιο κοντα  γινεται στο Αετο και να αγωνιστεις να δραπετευσεις  προς τα αριστερα του, χωρις να σε καταβροχθισει.Ο  αντικειμενικος  μας σκοπος  ειναι να περασουμε στις μυτες των ποδιων μας απο την αριστερη πλευρα του Αετου.
Τι  ειναι  ο  Αετος;  Ο  ιδιος  ο Καστανεντα   υποστηριζε   πως  υπαρχει  κατι που  εχει καταβαλει  το γνωστο συμπαν,  κατι που βρισκεται εκει  εξω και  καταβροχθιζει τις  συνειδησεις που  φευγουν απο την ζωη.Καθε  ανθρωπος  που  φευγει  απο τον κοσμο αυτον,  ειναι μια συνειδηση που  ταξιδευει ελευθερη απο τα δεσμα της στο συμπαν. Και  η ελευθερια δεν αποτελει παντοτε πλεονεκτημα.
Η απελευθερωμενη αυτη συνειδηση  ειναι  καταδικασμενη να συναντησει καποτε  τη μεγαλη σκοτεινια  και να χαθει. Οι  οραματιστες  βλεπουν αυτη την τεραστια  οντοτητα  σαν ενα απεραντο  σκοταδι, που επεκτεινεται στο απειρο και τη  διατρεχει μια λαμπερη  αστραπη. Εχει  μαυρα  φτερα και πλατη και το στηθος  του  ειναι  λαμπερο.Την αδιανοητη  αυτην οντοτητα οι μαγοι Τολτεκοι  την ονομαζουν Αετο.
Οι  εννοιες  του  Μαγου, του Πολεμιστη και του Ανθρωπου της  Γνωσης ειναι  στην πραγματικοτητα  μια και  μοναδικη, αλληλενδετη και αρρηκτη  και προκειται  για τον ανθρωπο ο οποιος γνωριζει και μπορει  να <<βλεπει>>.ειναι  ο ανθρωπος  εκεινος  που δεν σταματαει  ποτε του την προσπαθεια γινει  ολοενα  και καλυτερος σε αυτο που κανει και ονειρευεται..
Συμφωνα  με τον Δον  Χουαν,  ο ανθρωπος της  γνωσης ειναι εκεινος που υπομενει με πιστη της κακουχιες  που ακολουθουν τη διαδικασια της μαθησης. Για να πετυχει κανεις αυτο  και να μπορεσει  να ξεσκεπασει τα μυστικα   της Γνωσης και της  Δυναμης, θα πρεπει   να αντιμετωπισει και να κατατροπωσει τους  τεσσερις  φυσικους  εχθρους.
Ο  πρωτος  εχθρος  ειναι  ο φοβος.  Ενας φοβερος εχθρος που  πολυ δυσκολα μπορει να  καταπολεμηθει. Ο φοβος παραφυλαει και σε περιμενει  σε καθε στροφη του δρομου κι αν τρομοκρατηθεις  και τρεξεις μακρια του, τοτε σε εχει κερδισει. Απο τη στιγμη ομως που  ενας ανθρωπος τον ξεπερασει  μια φορα, τοτε ο ανθρωπος αυτος ειναι ελευθερος για την υπολοιπη  ζωη του γιατι  θα εχει  αντικαταστησει το φοβο με τη διαυγεια.  Κι  αυτο ακριβως - η διαυγεια- αποτελει το δευτερο  εχθρο του ανθρωπου.
Η  πνευματικη  διαυγεια που εχει την ικανοτητα να διωχνει  τον φοβο απο την ψυχη του ανθρωπου, μπορει ακομα και να τον τυφλωσει. Οταν  ο ανθρωπος ενδιδει στη δυναμη της πνευματικης διαυγειας,  υποκυπτει στην πραγματικοτητα στο δευτερο αυτον εχθρο.
Ο καινουργιος  κινδυνος  που τωρα γεννιεται μεσα του, ειναι να αρνηθει  τη δραση  και  να παραμεινει   ανδρανης, οταν ερθει η ωρα της δρασης.  Γιατι  παντα ερχεται μια στιγμη  που θα πρεπει να δρουμε  με ταχυτητα  και πιστη.  Οταν συνειδητοποιησει  πως ακομα και η διαγεια  δεν ειναι  παρα ενα εμποδιο μπροστα στα ματια του , τοτε  εχει ξεπερασει  και το δευτερο αυτον εχθρο.
Στο  σημειο  αυτο τιποτα δεν μπορει να πληγωσει τον ανθρωπο  της γνωσης.Θα  εχει  αποκτησει δυναμη, κι αυτη ακριβως ειναι ο τριτος εχθρος. Ο ανθρωπος  της γνωσης  ειναι σε θεση   να αναγνωριζει τη δυναμη που τον πλησιαζει και ξαφνικα, διχως καν να καταλαβει με ποιον τροπο, θα εχει χασει την μαχη. Ο  εχθρος  του  θα τον μετατρεψει   σε ενα σκληρο,  γεματο  παραξενιες   ανθρωπο. Μα  κι αυτος   ο εχθρος θα κατατροπωθει, οταν  ο ανθρωπος  συνειδητοποιησει   πως η δυναμη που φαινομενικα απεκτησε, δεν ειναι στην πραγματικοτητα  δικη του.
Ετσι  ο  ανθρωπος της γνωσης  θα φτασει  καποτε σε ενα σημειο απο οπου θα γνωριζει ποτε  και με ποιο τροπο θα πρεπει  να χρησιμοποιει την δυναμη του. Με τον τροπο αυτον θα καταφερει να νικησει και τον τριτο  εχθρο του.
Και  οπως θα πλησιαζει   στο τελος του ταξιδιου της γνωσης, ο  ανθρωπος  θα βρεθει  απροειδοποιητα απεναντι στο τεταρτο εχθρο του: τα  γηρατεια.  Προκειται για το χειροτερο  και πιο σκληρο απο τους εχθρους  του ανθρωπου, ο οποιος  ποτε δεν μπορει να νικηθει ολοκληρωτικα.
Ο  μονος  τροπος  δρασης ειναι   να πολεμησεις και να τον  διωξεις μακρια  σου. Ο αντικειμενικος  σκοπος του εχθρου αυτου ειναι  να διεκδικησει και να ηγεμονευσει ολη την ανθρωπιμη διαυγεια, δυναμη, και γνωση.
Αν ομως ο  ανθρωπος αποβαλλει την κουραση του κι ακολουθησει τη μοιρα του, τοτε θα μπορει πλεον  να ονομαζεται πραγματικος  ανθρωπος της γνωσης.Και  θα του ειναι αρκετο  να καταφερει να πολεμησει τον αορατο  αυτον εχθρο για μια μονο στιγμη.Κι  εκεινη ακριβως η στιγμη θα ειναι η μεγαλη του νικη....


ΚΑΡΛΟΣ  ΚΑΣΤΑΝΕΝΤΑ