Απομακρυνεται η νεραιδα.
Τα φτερα της ειναι φως
Η σκια της στοιχειωμα γλυκο
Βουταει μεσα στη νυχτα
Με νυχια πυρινα αρπαζει το σκοταδι
Μην της αρπαξεις τα φτερα
Γιατι η νεραιδα του φωτος
Στα ονειρα πεταει
Στο σεληνοφως λικνιζεται λαμπρη
Αστροσκονη στο διαβα της οι κοσμοι
Τοξευει με βελη φωτεινα
Στο βαλτο,στο λοφο, και στο συδεντρο
Στα δαχτυλιδια του σταριου στα χωραφια
Και στις μισανοιχτες πορτες
Μετεωρη στον ανεμο
και στη σπηλια του μαυρου βραχου
Στους θρυλους ημουν μονος μου
Των ονειρων καβαλαρης
Κανεις δεν ακουει τις ιστοριες μου
Που τις διηγουμαι μοναχος
Γιατι η νεραιδα του φωτος
Στα ονειρα πεταει.
απο το βιβλιο <Νεραιδες και Ξωτικα>.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου